The Last Part Of The End. [2]

2.

Ze keek weer naar buiten door het raam. Nu het licht was kon je pas goed zien wat voor een grauwe plek dit was. Allemaal keurige tuintjes, aangeharkt en wel. De auto’s stonden precies recht geparkeerd en een paar mensen waagden zich op straat om de hond uit te laten. Ze zuchtte en draaide zich om, ze had geen idee wat ze moest doen. Sinds ze 6 VWO had afgesloten dit jaar, hoefde ze niet meer naar school, maar op dit moment had ze daar het liefst wel naar toe gegaan. Ze had een jaar rust nodig voor ze aan een studie zou gaan beginnen, misschien meer omdat ze nog niet precies wist wat voor studie ze wilde gaan doen, maar daarom had ze besloten om te gaan werken. Maar nu ze vorige week ontslag had genomen bij haar werk, had ze helemaal geen idee meer hoe ze haar dagen in moest vullen. Werken was een mooie afleiding, omdat je de hele dag door bezig was, maar hoe ze de werknemers daar behandelden was een reden voor haar om daar weg te gaan en zo goed betaalden ze nou ook weer niet. Nu moest ze nog steeds op zoek naar een nieuwe baan, maar ze stelde het al de hele week uit. Misschien deed ze dat omdat ze totaal geen idee had wat ze zou kunnen gaan doen. Afwassen in een restaurant hoefde van haar niet meer, dat had ze lang genoeg gedaan, maar wat dan wel? Ze zag zichzelf ook geen kranten rondbrengen of schoonmaken. Ze ging dichter bij het raam staan, zodat haar adem het raam deed beslaan. Over zes dagen moest ze al bij het ziekenhuis zijn, het maakte haar bang. Ze zat met haar hoofd eigenlijk niet bij een nieuwe baan zoeken, dat had ze wel door. Toch moest ze aan werk zien te komen, want zonder de afleiding ging ze eraan onder door en zonder het geld kon ze niet meer voor zichzelf zorgen.

Met tegenzin pakte ze haar tas en liep naar beneden toe. Het huis was verlaten, haar ouders waren allang aan het werk. Ze pakte een appel uit de fruitschaal en nam er een hap van. Toen trok ze haar jas aan en liep naar buiten toe, de deur achter zich dicht trekkend en bleef toen staan. Het was begin september, maar toch was het al aardig koud. Ze stak haar handen in haar zakken en begon te lopen. Het centrum leek het beste idee. Ze haalde de iPod uit haar tas en stopte de oortjes in haar oren. Ze zette hem op shuffle en richtte haar ogen toen weer op de straat.
Een aantal gehaaste mensen liepen snel langs, anderen liepen lachend met grote tassen inkopen te zwaaien, weer anderen liepen rustig alleen rond en kinderen renden gillend van de pret achter elkaar aan. Ze glimlachte, het was goed om al die mensen te zien, om te kijken hoe ze deden en reageerden, om te bedenken wat ze gedaan hadden en waar ze naar toe gingen. Ze leken totaal geen acht te slaan op de mensen om hen heen, alsof ze een eigen wereld hadden en niemand had door dat ze naar hen keek. De zon leek alle mensen op te vrolijken en zorgde voor een glans over alle bomen en struiken. Hoe lang zou het nog duren voordat ze ook met die mensen mee kon doen? Eindelijk weer eens een keer lachen en met iemand op stap gaan. Weken, maanden, misschien wel jaren? Ze wilde er niet eens over nadenken, ze moest gewoon doorgaan, ook al had ze niets in het vooruitzicht.
Ze zag dat ze bijna bij het centrum was en ging iets langzamer lopen. Groepjes vriendinnen liepen lachend langs en ze voelde weer een steek van binnen, ze werd er steeds opnieuw mee geconfronteerd. Ik probeerde mijn blik niet af te laten dwalen naar de mensen die rondliepen en focuste mij toen op de winkels. Winkels zat. Kledingwinkels, speelgoedwinkels, sportwinkels, schoenen winkels en een aantal café’s en restaurants. Toen ze er langs liep had ze geen idee waar ze moest beginnen, moedeloos bleef ze staan. Ze wist het allemaal niet meer en ze had zin om te huilen. Ze had geen zin meer om te werken, maar ze moest, als ze dat niet deed had ze helemaal niets meer in het leven.
Ze ging op een bankje zitten en staarde voor zich uit. Ze vroeg zich af wat ze met zichzelf aan moest, ze kon niets zinnigs meer doen en wist niet waar ze nog heen moest gaan. Ze had zin om hard weg te rennen, weg van alles, maar ze wilde niet laf zijn, niet ook nog. Ze wilde roepen ‘ik zit hier’, ze wilde gezien worden en niet weggestopt in een hoekje blijven. Ze wilde verder gaan waar haar leven geëindigd is, weer opstaan en verder lopen en niet hier op deze bank blijven zitten. Ze voelde de tranen weer opkomen en voor ze het wist was ze aan het huilen. Ze begroef haar gezicht in haar handen en voelde haar schouders schokken. Blijkbaar waren de tranen nog niet op. Ze haalde even diep adem en voelde hoe de tranen over haar gezicht liepen. Sommige mensen keken haar bezorgd aan, maar overwogen niet om even naar haar toe te komen. Te druk met hun eigen leven, bang voor het verhaal dat ze misschien wel zou kunnen gaan vertellen of gewoon laf, geen zin om met de problemen van iemand anders opgescheept te zitten. Ze voelde boosheid van binnen. In wat voor wereld leefden ze eigenlijk? Iedereen deed waar hij zin in had en niemand keek nog om naar hoe het met iemand anders ging.

Ze veegde de tranen uit haar ogen en stond op. Met grote passen liep ze weg, steeds sneller, weg van de winkels, weg van de mensen, weg van de plek waar ze niet wilde zijn. Pas toen ze een eind weg was bij het centrum durfde ze weer langzamer te gaan lopen en om zich heen te kijken. Er was nog meer één plek waar ze nu wilde zijn. Met haar hoofd op de grond gericht, liep ze er blindelings heen, ze was er afgelopen maand zo vaak geweest dat ze het nog met haar ogen dicht zou kunnen vinden. Toen ze het meertje zag voelde ze zich al wat rustiger worden. Er was niemand zoals gewoonlijk en ze ging op haar vaste plek aan het water zitten. De lucht was helder en eenden zwommen op en neer in het water. Alles zag er nog hetzelfde uit als gister en ze glimlachte, ja, hier voelde ze zich thuis. Ze kon met haar ogen dicht alles aanwijzen wat er stond en kon de geur overal herkennen. Dit was haar plek en niemand kon haar dat afnemen, het kon niet weglopen of haar negeren, het bleef gewoon waar het was.
Ze trok haar schoenen uit en trok de pijpen van de broek omhoog, zodat ze haar voeten in het koele water kon laten zakken. De koelte van het water zorgde ook voor koelte in haar hoofd. Ze liet zich achterover zakken en sloot haar ogen. Met haar voeten spetterde ze wat in het water, zodat de druppels in het rond vlogen. Het nummer Learn To Sing van Sherwood sprong op en ze zong zacht mee. Ze voelde zich even vrij, vrij als een vogel, even maar. Toen dacht ze weer aan zichzelf en verdween de kleine glimlach op het gezicht van het meisje. Het nummer versprong en Richtig Scheiße van Killerpilze begon, een nummer met een titel precies zoals ze zich voelde. Ze bleef doodstil liggen en luisterde naar de muziek. Killerpilze was altijd een van haar favoriete bands geweest. Samen met haar beste vriendin was ze daar een keer heen geweest vorig jaar, vier april stonden ze in de Melkweg. Het was een te gekke avond geweest, ze was net genezen verklaard en was onwijs vrolijk geweest. Het optreden was geweldig, de energie die in de show zat. Jo, Fabi en Mäx gingen compleet los. Met een beetje drank op hadden ze het super gezellig gehad, ze hadden het er nog weken over die avond. Marjolijn vond Jo nogal schattig en bleef maar doorgaan over hem.
Dat waren goede tijden. Misschien moest ze dat ook weer een keer doen, naar een concert toe. Het was lang geleden sinds ze voor het laatst geweest was. Maar alleen was er niets aan, als ze dan iedereen om zich heen lol zou zien hebben met elkaar, wist ze zeker dat ze dan niet van de avond kon genieten. Ik zuchtte, er waren nog zoveel dingen die ze graag nog zou willen doen, maar waar niets aan is als je die alleen moest doen. Naar de film, een pretpark, zeilen of alleen maar simpel winkelen.
Ze plukte wat aan haar zwart wit geblokte blouse, die had ze nog gekregen van Xander toen ze nog samen waren. Ze wist dat ze hem miste, ze waren bijna twee jaar samen. Het kwam daarom ook hard aan dat hij met Marjolijn verder wilde gaan. Haar vriend en beste vriendin hadden gewoon wat samen achter haar rug om en vonden het tijd om dat te vertellen. Toen ze dat hoorde brak er iets in haar. Ze wisten dat ze het niet makkelijk had gehad met haar ziekte en ouders en dat het niet zo goed met haar ging, toch vertelden ze het haar, zodat ze compleet niet meer wist wat ze moest doen. Als ze terug dacht aan dat moment voelde ze de woede van binnen weer oplaaien, hoe durfden ze? Als ze echte vrienden waren geweest hadden ze dat nooit gedaan. Ze had ze ook meteen gezegd dat ze hen niet meer wilde zien, ze was huilend weggelopen. Ze hadden daarna maar één keer geprobeerd om met haar te praten, toen ze dat niet wilde hadden ze haar compleet links laten liggen. Nu hadden ze het te druk met elkaar. Ze zag ze soms nog lopen als ze op weg hier naartoe was, dan keek ze altijd demonstratief de andere kant op. Dat hoefde ze niet te zien, hén hoefde ze niet meer te zien. Ze had ze niet meer nodig.

The Last Part Of The End. [1]

Een van de dingen die ik heel graag doe ik schrijven. De laatste tijd heb ik daar niet echt tijd meer voor gehad, maar nu school weer wat minder tijd nodig heeft vond ik het leuk om met een nieuw veraal te beginnen. Ik zal zo nu en dan wat posten en verder heb ik er niet zo veel over te vertellen ^^

The Last Part Of The End.


Wat als je door een aantal problemen het vertrouwen in jezelf kwijtgeraakt en je niet meer weet wat je met jezelf aan moet? Een aantal andere tegenslagen komen daar ook nog bij en zo zak je dieper weg in je eigen wereld. Bij een poging je leven weer enigszins op de rails te krijgen kom je iemand tegen die samen met jou de strijd aan wil gaan. Maar de vraag is, helpt dat om weer uit het dal omhoog te klimmen?


1.

Het water zag er rustig uit. Kleine golfjes gingen het water over en vielen uiteen toen ze de oever raakten. De bomen stonden vredig aan de rand van het meertje en de bladeren wiegden zacht heen en weer op het ritme van de wind. Het meisje sloot haar ogen en voelde hoe de wind met haar haren speelde. Ze voelde eindelijk een keer rust, een moment voor haarzelf. De laatste dagen waren hectisch, zoals gewoonlijk. Ze kon het niet meer aan, elke keer opnieuw die ruzies, het geschreeuw wat zelfs de buren konden horen. Schaamteloos, de dingen die ze naar elkaar riepen. Ze sloeg haar armen om de opgetrokken knieën heen en keek weer naar het water. Kon ze maar zo zijn, rustig en vol van vrede. Niet langer meer verstoppen voor alles, niet langer meer opgesloten zitten in haar eigen hoofd, niet langer slapeloze nachten en ook geen pijn meer vanbinnen. Haar ouders mochten nu even heel ver weg zijn, ze had ze op dit moment niet meer nodig, ze mochten het zelf uitzoeken. Ze wisten niet meer wie ze was, dacht ze, wanneer was de laatste keer dat ze vroegen hoe het ging, in die achttien jaar dat ze hier op de wereld rondliep? Het enige wat ze konden doen was schreeuwen naar elkaar en met dingen smijten, die zij daarna weer op kon ruimen. Dat was toch niet de bedoeling van opgroeien, kijken hoe je ouders elkaar ongelukkig maken en jou daardoor niet meer zien staan?
Ze liet zich achterover vallen in het gras en staarde naar de lucht. De witte wolken werden weggeduwd door grote grijze wolken die er onheilspellend uit zagen. De vogels vielen stil en een totale stilte nam de controle over van de plek. Het water reflecteerde het gevoel van binnen, zwart. Haar gedachtes dwaalden weer af naar vorige maand, een maand waar een groot deel van de problemen werden weggevaagd door geluk, net zoals de maanden ervoor. Maar aan het einde van de vorige maand werd aan dat geluk abrupt een einde gemaakt. Haar vriend wilde niet meer met verder. Ze was teveel veranderd, te veel in haarzelf gekeerd en hij had sterk het gevoel dat hij gelukkiger zou zijn met haar beste vriendin. Zo was ze opeens van de een op de andere dag haar vriend en beste vriendin kwijtgeraakt, ze was weer alleen. Vanaf dat moment kwam alles weer op haarzelf aan, moest ze zelf weer voor alles zorgen. Dat kleine beetje geluk wat haar nog op de been hield was verdwenen en veranderd in een factor die de problemen alleen nog maar vergrootte. Deze maand was de eenzaamste maand die ze ooit had meegemaakt. Geen vrienden of ouders om op terug te vallen, alleen zichzelf. Zo ging het nu al een maand en elke dag opnieuw vroeg ze zich af hoe ze de dag door moest komen. Daarom zat ze hier, om even te vergeten wat er met haar leven gebeurde. Even wegvluchten van de drukte en de omgeving waar ze zich zo opgesloten voelde, even vrij. De laatste dagen was ze hier veel geweest, veel nagedacht over wat komen ging. Hoe moest ze verder, wat had het nog voor zin om een onzichtbaar bestaan te leiden?

Na nog een uur zo in het gras gelegen te hebben was het donker geworden. De lucht was afgekoeld en de lichtjes van de huizen verspreidden een warm licht. Ze kwam langzaam overeind en keek om zich heen, het was tijd om naar huis te gaan. Ze volgde het pad terug en lette goed op waar ze liep in het donker. ’s Avonds was het altijd een stuk fijner om op straat te lopen dan overdag. Je kwam een stuk minder mensen tegen, de geur van de avondlucht rook anders en de lichten zorgden voor een heel ander gevoel. Ze zou wel uren door de donkere straten kunnen zwerven, nog meer nadenken en vooral muziek luisteren. Muziek was op dit moment het enige wat haar nog overeind kon houden. De gitaar betekende veel voor haar en zonder iPod zou ze niet meer weten waar ze het moest zoeken. Muziek was iets wat haar energie gaf, die klanken en melodieën, de emoties die de artiesten in de muziek legden en dan vooral ook de teksten. De teksten die zoveel zeiden over mensen of gebeurtenissen. Ze lieten je zien hoe je sommige situaties moest bekijken, die je nieuwe inzichten gaven, die je lieten nadenken en vooral je gevoel die je bij een nummer kreeg. Ze durfde niets te zeggen over hoe ze er aan toe zou zijn als ze de optie muziek niet had.
Ze liep door de verlaten straten en keek af en toe bij de huizen naar binnen, dan zag ze de gezelligheid daar binnen en voelde ze een steek in haar buik. Toen er een paar mensen hard aan het lachen waren, wendde ze haar hoofd af. Dat hoefde ze niet te zien. Ze staarde naar de grond en telde de stappen. Vier, twaalf, twintig, met elke stap kwam ze dichter bij huis. Ze merkte ook dat ze bij elke stap langzamer ging lopen. Het liefst ging ze niet naar huis toe, bang voor wat ze daar aan zou treffen. Haar voeten leken zelf te lopen, zonder na te denken over de route brachten ze haar feilloos terug naar huis.
Ze liep het tuinpad op en zocht in haar zakken naar de sleutel van de deur. Ze viste de sleutel uit de rechterzak en stak hem in het slot. Toen de deur openging hoorde ze gelijk al de opgejaagde stemmen van haar ouders uit de woonkamer komen. Ze liep snel door naar boven en viel achterover op het bed. Het bed voelde warm en zacht aan en een kleine glimlach verscheen op het gezicht van het meisje. Vroeger was alles warm en zacht, de kleren die haar ouders haar aantrokken, die liefde die ze haar gaven, de trui die ze aan had als het koud was, de handen door haar haren toen ze zo ziek was geweest en haar beste vriendin die haar troostte als ze het moeilijk had.
Ze zuchtte, het enige wat daarvan overgebleven was waren de te kleine kleren die diep weggestopt waren in een doos op de zolder. Ze kwam langzaam overeind en sloot haar iPod aan op de boksen. Ze scrollde wat door de nummers heen en koos toen voor Save You van Simple Plan, het mooiste nummer wat ze gemaakt hadden. Toen de eerste noten begonnen sloot ze haar ogen en ging weer zitten. De stem van Pièrre vulde de kamer en ze zong zachtjes mee. De tekst van dit nummer was zo herkenbaar, het was onbeschrijfelijk wat voor gevoel ze er bij kreeg. Het nummer bracht haar terug naar een paar jaar geleden. Ze greep de rand van het bed vast en kneep net zolang tot haar knokkels wit werden. Ze voelde de tranen opkomen en probeerde ze weg te slikken, maar toen het refrein begon hield ze het niet langer tegen. De tranen rolden over haar wangen en vielen toen op haar broek uiteen. Ze kon niet meer stoppen, het was te veel. Tranen die al veel te lang in haar zaten, die de afgelopen maanden geen weg hadden kunnen vinden naar buiten. Ze was gestopt om te huilen om dingen, de tranen die ze dan zou verspillen zouden er te veel zijn. Maar nu was dit de druppel, de tranen bleven maar komen en zachtjes snikkend liep ze naar het raam.
Het was vannacht helder en de sterren waren goed te zien. De Poolster, de Grote Beer, de Kleine Beer, ze zag ze allemaal. Misschien waren het er nog wel meer, maar daar zou ze de naam niet van weten. Die paar jaar geleden waar ze nu aan dacht, de tijd dat haar ouders nog met elkaar over weg konden, ze lol had met haar vrienden en ze kon doen waar ze zin in had. Die jaren die zo perfect leken en toen opeens onderbroken werden. Het moment dat ze te horen kreeg dat ze ziek was, dat ze waarschijnlijk nooit meer beter zou worden. Ze wist nog precies hoe ze zich voelde, de machteloosheid die je dan voelt, het verdriet. De strijd die daarop volgde zal altijd in haar geheugen gegrift blijven staan. De eindeloze ziekenhuisbezoeken en behandelingen, de angst om elke keer weer op de uitslag te moeten wachten. Hoe ze zelf steeds verder van de wereld kwam af te staan, hoe haar ouders ruzie over haar begonnen te maken, ze zag het allemaal weer voor haar. Het moment dat ze na de hevige strijd gezond was verklaard had perfect moeten zijn, maar dat was het niet. Ze voelde zich lelijk, verloren en ze was in een bepaald opzicht ook haar ouders kwijt geraakt, die geen oog meer voor haar bleken te hebben, die zo opgegaan waren in de spanningen en ruzies. En nu, twee jaar later was er nog niet veel veranderd, behalve dan dat ze langzaam alles kwijt was geraakt. Het verdriet en de angsten die ze nog altijd koesterde. Volgende week stond een controle gepland in het ziekenhuis en een bepaalde angst kwam weer naar boven. Ze had de ziekte overwonnen, ze was sterk, het zou niet terug gekomen kunnen zijn. Ook dat ze er waarschijnlijk alleen naar toe moest maakte haar moedeloos, wat moest er nog van haar worden? Ze bleef nog even naar de sterren kijken en liep toen terug om haar pyjama te pakken.

Na het douchen liep ze met natte haren terug naar haar kamer. De muziek stond nog aan en speelde het nummer The Worst Day Ever, toepasselijk, elke dag was ook steeds opnieuw de ergste dag ooit. Ze liep naar het bureau en zette de laptop aan. Beneden hoorde ze de stem van haar moeder boven die van haar vader uitkomen. Ze had zin om haar vingers in haar oren te stoppen, maar dat hoorde je niet meer te doen op achttienjarige leeftijd. Ze keek snel even naar de mail en hyves, niet veel berichten, ze had ook niet anders verwacht. Ze sloot de computer weer af en besloot dat het bedtijd was. Ze voegde zich onder de vertrouwde, warme deken en deed het lampje uit. Ze sloot haar ogen, maar wist dat ze vannacht niet kon slapen. Er waren teveel dingen die haar bezighielden, zodat ze opgesloten zat in haar eigen hoofd. Dat waren de problemen waar ze morgen ook weer over mocht nadenken, maar nu was het tijd om te gaan slapen. Het was geen leuke dag geweest, maar morgen was er weer een nieuwe, al wist ze nu al dat hij net zo werd als alle andere dagen, eenzaam.

Tijdverspilling of niet?

Vandaag had ik heel fijn een dag vrij. Vrij kan ik het alleen niet echt noemen, ik moest informatica leren voor morgen. Een belangrijke toets, dus ik moest het wel even doen. Conclusie, in de tijd dat ik moet leren zit ik heel andere dingen op internet te doen, terwijl ik weet dat ik eigenlijk zou moeten gaan leren. Nou is het wel heel verleidelijk, want alle lesstof staat ook op internet, maar toch. Ik zeg niet dat ik niets heb gedaan, maar laat ik zeggen, van de 5 uur heb ik denk ik 2 uur er aan besteed. Dat vind ik trouwens nog steeds wel veel. Heel interessant is het alleen niet heel erg. Het gaat meer over het binaire stelsel en het hexadecimale stelsel. Voor de mensen die niet weten wat dat is. Wij tellen in het decimale stelsel, met machten van 10, want iedereen weet wel dat wij tot 10 tellen. Het binaire stelsel werkt met machten van 2. Je kunt wel alle getallen opschrijven, maar dat doe je dan wel uitsluitend in 1’en en 0’ en. Een voorbeeld. Het getal 245 komt er dan uit te zien als 10111010, maar het is even te ingewikkeld om uit te leggen hoe dat dan gaat, maar goed. Je hebt dus ook het hexadecimale stelsel, dat werkt met machten van 16. De getallen 0 t/m 9 zijn hetzelfde als ons stelsel [nog zoiets, bij de computer wereld tel je vanaf 0 en niet vanaf 1] en de getallen 10 t/m 15 worden aangeduid met A t/m F, het getal 16 is dan weer 10. Het klinkt wat ingewikkeld, maar eigenlijk valt dat wel mee. Het getal 245 schreef je in binair dus als 10111010 en als je dat weer in hexadecimaal omrekent krijg je 2E5. Ik vraag mij alleen heel hard af waarom ik dit zou moeten kunnen, ja, dat die computer dat doen, weet ik nu wel, maar volgens mij ben ik nu toch echt geen computer. Ik lijk er geen eens op. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is, dat ik mij dus vandaag hier voornamelijk mee bezig heb gehouden en ik mijn vrije dag het liefst eigenlijk heel anders had gepland. Alleen het feit dat dit meetelt voor mijn eindexamen weerhield mij ervan om helemaal niets te doen. Ik moet de komende tijd alsnog veel doen, maar daar staan wel leuke dingen tegenover.

Ach, af en toe draaf ik nogal door met het zeuren over school, maar ik denk dat iedereen daar wel last van heeft. Als je aan een random persoon vraagt wat hij van school vind, is het eigenlijk altijd een negatief antwoord. Gek eigenlijk, want zonder school zijn wij nergens en in de arme landen willen de kinderen maar al te graag naar school. Wij zeuren over van alles en nog wat, spijbelen, terwijl sommige kinderen geen eens geld hebben om ook maar een les te volgen. Zouden wij niet met z’n alle wat positiever moeten zijn en blij zijn dat wij les krijgen? Aan de ene kant vind ik van wel, maar aan de andere kant niet. Ten eerste, de leraren die ze ons voorzetten zijn beneden het niveau, die haast nog minder dan wij weten en zitten wij alleen maar nutteloos opgesloten in een muffig lokaal, wat aan alle kanten krakkemikkig is en mogen wij haast geen sociale gesprekken voeren of iets dergelijks. Ten tweede, ze delen de roosters in dat de leraren zo min mogelijk tussenuren hebben, hallo, ze zijn toch op school om ons iets te leren en het gaat toch niet om hen? Ten derde als wij iets willen, wordt er niet naar ons geluisterd omdat we ‘maar’ een leerling zijn. Dat is toch helemaal niet de bedoeling van het onderwijs? Het is toch bedoeld om ons iets te leren en niet om het leren ons tegen te maken? Die paar leraren die wel gewoon doen wat ze moeten, waarom kunnen ze die niet verveelvoudigen? Dan zouden wij weer met plezier naar school gaan, zou Nederland weer slimmer worden, iedereen veel gelukkig worden en zullen meer mensen hun school afmaken en een beter toekomst hebben. Is dat nou zoveel gevraagd?

Toetsen of Destine?

Zoals de titel al zegt, toetsen. Juist, deze week kennen ik en mijn medescholieren beter gezegd als de toetsweek. Het is te herkennen aan de trillende mensen, bleke gezichten of juist rode hoofden, ernstig slaapgebrek en geen eetlust. Je begint weken van te voren met leren [lees:dagen] tot diep in de nacht en bent onwijs gestrest omdat je het overzicht kwijtraakt. Ik dacht het deze keer anders te doen. Ik begon in de tweede week van de kerstvakantie met de boeken open te slaan en hulp te vragen van mijn ouders. Non stop doorgewerkt tot aan nu en vandaag ben ik tot de conclusie gekomen dat het helemaal niet uitmaakt of je een maand van te voren begint of een paar dagen, je verkloot ze toch wel. Niet allemaal natuurlijk, maar wel die natuurlijk nét het belangrijkst zijn. Ik was vandaag klaar met m'n toetsen en dacht, waarom heb ik hier weken voor geleerd? Alles wat ik geleerd had kwam er toch niet in voor, dus wat had het voor nut? Maar goed, ik zal denk ik niet alles helemaal verneukt hebben, althans dat hoop ik. Ik mag mij ondertussen weer voor gaan bereiden voor een boekverslag met presentatie voor volgende week, 3 pagina's Engelse woorden, ANW iets geval, Duits van het hele jaar, yes =']

Maar een troost, volgende wee dinsdag mag ik Destine en Only Seven Left weer gaan aanschouwen. Dat wordt intussen de 11e keer Destine alweer. Wat is de tijd toch snel gegaan. Ik weet nog dat ik in augustus 2008 op hyves wat bandjes aan het opzoeken was, voor de lol omdat ik toch niets beters te doen had met mijn tijd. Aantal leuke bandjes gevonden, in mijn muziek lijst gezet, nummers gedownload en die zo nu en dan eens luisteren. Toen kwam de show met Fall Out Boy, Meike ging erheen. Hoorde ik begin oktober dat Destine het voorprogramma zou worden, ik blij, want Destine vond ik wel een erg leuk bandje. Toen was ik wat meer over ze op gaan zoeken, ja hoor, ze hadden er een nieuwe fan bij. Toen kwam het aftellen tot 26 oktober en toen ik ze dan eindelijk zag was het pure liefde en ze waren ontzettend aardig!
Daarna kwam de show in Nijmegen in januari en daarna het opwachten op Schiphol toen ze terug kwamen uit Amerika samen met Sloff. Met alle familie en wij als enige fans was het toch heel lief dat ze ook naar ons kwamen.
Daarna nog meer shows en Schiphol en dan zijn we op dit punt aangekomen.
Ik heb ze zien groeien van een EP tot wat ze nu zijn en ze hebben echt iets bereikt om trots op te zijn, dus we kijken uit naar dinsdag!

De blog.

Iedereen blogt tegenwoordig. Overal waar je maar komt praten mensen over hun blog. Gek genoeg had ik er altijd iets tegen, net zoals tegen twitter en hyves. Helaas ben ik dan zo'n iemand die dan toch inziet dat het eigenlijk wel handig is en zelfs leuk blijkt te zijn. Ik moet wel toegeven toen ik mijn hyves account aanmaakte dat ik daar wel moeite mee had, maar met twitter ging dat al een stuk makkelijker. En ja, toen kwam de blog. Ik kwam er eigenlijk bij door mijn word, - ja, je weet wel, dat ding waar je maar al te graag al je bestanden in typt - die vroeg toen ik een nieuw document wilde openen of ik dan een normaal wit papiertje wilde om onder te kladden of een blog bericht. Toen kwam die blogcultuur weer voor mijn neus, als zelfs mijn word wil dat ik ga bloggen, moest ik misschien toch een poging gaan wagen. Ja, wat doe je dan? Je weet waar al je vrienden hun blog hebben, omdat die zo'n twintig keer per dagen vragen of je alsjeblieft even op hun blog wil kijken en dus typ je met trillende vingers dat adres in, met een toetsenbord dat natuurlijk niet wil doen wat ik wil. Maar goed,zo geschiedde het dat ik, zelfs ik ja, nu ook een blog heb. Of ik er veel mee zal gaan doen? Geen idee. Dat ga ik nog wel zien, maar het feit dat ik een blog heb aangemaakt is al een grote stap. Ik vraag mij nu wel af, wat wordt het volgende?